Czym jest terapia czaszkowo-krzyżowa?

Terapia Czaszkowo-Krzyżowa wywodzi się z osteopatii czaszkowej. Koncepcja terapii powstała na bazie znajomości anatomii, fizjologii i obserwacji terapeutycznych. Terapia, zawiera w sobie diagnostykę i techniki prowadzące do poprawy zdrowia i jakości życia. Jest to terapia holistyczna, której indywidualne podejście, dobieranie czasu trwania poszczególnych technik, czyni tę terapię skuteczną i bardzo przyjazną dla pacjenta.

Zaliczana obecnie do nowoczesnych metod fizjoterapii jest formą odbierania informacji, który każdy z nas nosi w sobie od momentu poczęcia aż do chwili obecnej. Nośnikiem tych informacji jest płyn mózgowo-rdzeniowy, który krążąc w naszym organizmie począwszy od przestrzeni czaszki, poprzez kanał kręgowy aż do kości krzyżowej, a stamtąd do wszystkich narządów naszego ciała i najdalej oddalonych komórek poprzez „obmywanie” zakończeń nerwowych, które je unerwiają. Pulsowanie tego płynu powoduje niemal niezauważalny ruch kości czaszki, kości krzyżowej, które terapeuta odczytuje i interpretuje zgodnie z tym, co organizm chce przekazać. Organizm jest całością- nie funkcjonuje jako ręka, noga czy oko-ból w jednym obszarze poprzez sieć połączeń nerwowych, tkankę łączną ,która łączy nasze ciało w jedno jest przenoszony za pomocą ruchu płynu mózgowo-rdzeniowego jako informacja o deformacji, blokadzie, zaburzeniu. Wszystkie nieprawidłowe napięcia w naszym ciele zaburzają ten rytm. Terapia czaszkowo-krzyżowa umożliwia odnajdywanie tych nieprawidłowości, umożliwia ich „uwolnienie” oraz „samo-leczenie” organizmu.

Terapia Czaszkowo-Krzyżowa polega na bardzo delikatnej manipulacji i uciskaniu w obrębie czaszki, miednicy, przepony, klatki piersiowej i kości krzyżowej. Celem jej jest rozluźnienie struktur łącznotkankowych, których napięcie może powodować wiele kłopotów zdrowotnych. Założenia i zakres działania tej metody sprawiają, że jest ona bardzo przydatna w towarzystwie innych, klasycznych metod fizjoterapeutycznych, ortopedycznych i neurologicznych.

Terapia craniosakralna to terapia przyczynowo-skutkowa. Jedno podejście terapeutyczne daje sygnał do wykonania kolejnego układu terapeutycznego i tak, aż dojdziemy do momentu całościowego rozwiązania tego problemu pacjenta, z którym w danym dniu jego organizm był w stanie sobie poradzić. Cała filozofia terapii craniosakralnej polega na całościowej diagnozie oraz przeanalizowaniu symptomów i znalezieniu ich pierwotnej przyczyny, aby przerwać narastające napięcie całego systemu łącznotkankowego. Po długim czasie utrzymującego się zwiększonego napięcia zaczynają powstawać w organizmie zmiany strukturalne w tkankach i narządach wewnętrznych oraz postępuje degeneracja stawów.

System czaszkowo – krzyżowy jest fizjologicznym systemem w jego skład wchodzą :
• opony mózgowia i rdzenia;
• kostne struktury które łączą się z oponami;
• inne struktury łącznotkankowe, połączone z oponami;
• płyn mózgowo – rdzeniowy;
• wszystkie struktury związane z produkcją i resorpcją płynu mózgowo – rdzeniowego.
Praca układu cranio – sacralnym wpływa na następujące układy: nerwowy, mięśniowo – kostny, oddechowy, limfatyczny i krążenia.
Dysfunkcje któregoś z tych układów maja negatywny wpływ na układ craniosacralny i odwrotnie dysfunkcje układu kranialnego źle wpływają na poszczególne układy.

Praca na systemie czaszkowo – krzyżowym może być stosowana m.in. w dysfunkcjach:

• narządu ruchu: zmian zwyrodnieniowych i pourazowych,
• bólu kręgosłupa i pleców, zapalenia korzonków nerwowych, rwy kulszowa, skoliozy, bolesnego napięcia barków.
• układu nerwowego: migreny, przemęczenie, nadpobudliwość, padaczka, depresja, nerwice, zaburzenia snu, stany po śpiączce mózgowej, udary,
• układu hormonalnego: zaburzenia miesiączkowania, niektóre rodzaje niepłodności, cukrzyca,
• układu trawiennego: bóle czynnościowe, zaparcia, biegunki, kolki,
• układu odpornościowego,
• traumy okołoporodowej dziecka i matki,
• stanów wymagających manipulacji w obrębie kości czaszki (np. interwencja stomatologiczna, chirurgiczna);
• schorzenia u dzieci: MPDZ, nadpobudliwość psychoruchowa, autyzm, wcześniactwo;
• autyzmu, kłopotów z koncentracją, nadpobudliwości u dzieci i dorosłych, stresu, dysleksji, kłopotów w szkole;
• kłopotów ze wzrokiem i słuchem, nawracającego zapalenia uszu u dzieci i dorosłych, zapalenia zatok, napięcia i bólu w stawie skroniowo – żuchwowym, wybicia żuchwy, wady wymowy, zgrzytania zębami oraz wad zgryzu;

Przeciwwskazania:

• ostre stany wymagające natychmiastowej interwencji lekarskiej;
• świeże urazy przebiegające z krwotokiem;
• aktywne fazy schorzeń psychicznych;
• pierwsze trzy miesiące ciąży, zagrożenie poronienia

Między klasyczną fizjoterapią a psychologią jest bardzo duży obszar wolnej przestrzeni. Często pacjenci skarżą się na różnego rodzaju bóle i dolegliwości, a po wielu badaniach okazuje się, że ciało ich jest zupełnie zdrowe. Tego typu dolegliwości określa się jako bóle psychosomatyczne. Tym „niczyim” obszarem nie zajmuje się fizjoterapia, ponieważ jest to dziedzina psychologii, natomiast psychologia uważa, iż jest dziedziną bardziej związaną z ciałem, czyli należy do fizjoterapii. Tę lukę terapeutyczną wypełnia właśnie terapia craniosakralna.

Materiał: Odnova – rehabilitacja i szkolenia. (odnova.org.pl)